Prolog

Jeśli mogę powiedzieć coś o życiu, to na pewno będzie to fakt, że jest ono zaskakujące. Czasami skaczemy ze skrajności w skrajność, ale znacznie częściej jesteśmy jak dryfujący statek. Kołyszemy się z objęć fali jednego uczucia w drugie. Drżymy ze strachy przed burzą, jednocześnie licząc, że wydarzy się coś spektakularnego. Coś, co wywróci nasze życie do góry nogami, pozbawi je monotonii, nada mu nowy kierunek. Szukamy skarbu, ale nie chcemy podążać za igłą kompasu. Jesteśmy na to zbyt dobrzy, zbyt odważni, zbyt inteligentni.

A potem rozbijamy się o rzeczywistość.

Zanim to się jednak stanie, dajemy się porwać. Sztorm pochłania nas w całości. Targa na wszystkie strony, uderza i nie daje czasu na namysł. Jesteśmy przerażeni, zdumieni, ale też zafascynowani. Tyle emocji, tyle wrażeń... To wszystko odbiera zdolność logicznego myślenia. Powraca ona dopiero, gdy burza przeminie. Wtedy zauważamy, że to wcale nie było takie piękne. Zostawiło nas z niczym. Jesteśmy wrakiem samych siebie. Nie wiemy, co zrobić w nagłej ciszy. Czujemy się puści, a żal rozrywa nas od środka. Idziemy na dno.

Dobrze pamiętam mój ostatni sztorm.

Leżałam na kolanach babci, a ta delikatnie gładziła moje włosy. Po policzkach płynęły mi łzy – na to mogłam sobie pozwolić jedynie w jej towarzystwie. Cała się trzęsłam od rozpaczliwego szlochu.

– Serce złamane pierwszy raz zawsze okropnie boli – powiedziała staruszka.

Wzięłam drżący oddech, zanim dałam radę coś powiedzieć.

– Już nigdy do tego nie dopuszczę – pisnęłam. – Nie będę więcej tak cierpieć.

Babcia cicho się zaśmiała. Gdyby zrobił to ktoś inny, zapewne oskarżyłabym go o znieważanie uczuć nastolatki, która właśnie przeżyła najgorszą tragedię – rozstała się ze swoim pierwszym, prawdziwym chłopakiem. Jej miłością na zawsze.

– Nie pasujesz do roli starej panny, aniołku.

Pociągnęłam żałośnie nosem.

– Przecież lubię koty.

– Oczywiście – przytaknęła z uśmiechem Anastasia. – Po prostu... ignorowanie cichego głosiku szepcącego "schroń się*" zapewnia nam najpiękniejsze chwile w życiu.

– Właśnie widzę – burknęłam, zamykając oczy i powoli wyrównując oddech.

Nie chciałam jeszcze wracać do prawdziwego świata. Ukojenie znajdujące się w objęciach babci pozwalało mi na powolne pogodzenie się z losem. I swoim roztrzaskanym sercem.

To polecenie nadal tłucze nam się gdzieś w podświadomości.

Schroń się.

Powinniśmy go posłuchać?

Odciąć się od zagrożeń?

Czy nie oznacza to rezygnacji z życia?

I czy w ogóle możliwym jest, aby się schronić?

Bo, jak mówiłam, życie jest naprawdę zaskakujące.

* w tłumaczeniu na angielski schroń się = take shelter

~.♦.~.♦.~

Tak więc, po długim (uwierzcie, bardzo długim) okresie przygotowywań, prolog już za nami. Zachęcam do przeczytania pierwszego rozdziału, który opublikuję za chwilę, i obiecuję, że nie będzie już tak filozoficzno-melancholijnie!

+ komentarze na samym początku publikacji są dla mnie wyjątkowo ważne – później możecie mnie olać, ale jak na razie bardzo ładnie proszę o odrobinę motywacji ♥